Kijk maar eens om je heen, iedereen kent wel iemand die goed heeft geboerd met het wegzetten van mensen. Uitzenden of detachering, of misschien werving en selectie. Hartstikke goed natuurlijk, slim gedaan. Het is ook een talent om aan de ene kant opdrachtgevers te werven die van jou mensen wil hebben en andere kant een pool van mensen aan te leggen die je een vast inkomen biedt om door jouw uitgezonden te worden.
Maar er zit ook een vreemde kant aan. In de zorg gaat er volgens mij meer geld naar organisaties die personeel verschaffen dan naar het personeel zelf. Natuurlijk moet er onderhandeld worden en gepland, maar dit kan beter. Het ligt overigens aan de werknemers zelf, want die verkiezen zekerheid boven risico. Dus diegenen die het risico verkiezen en dat goed doen zijn spekkoper. Spekkopers kunnen ook gewoon hele leuke mensen zijn, dus so far so good.
Toch knaagt het een beetje. Er is een tekort aan zorgpersoneel, technisch personeel, onderwijspersoneel en ga zo maar door. Met de huidige stand van de techniek zou je toch verwachten dat het organisatorische, planmatige en management gedeelte wel te automatiseren is. Dus gewoon met 100 verplegers een uitzendcoöperatie starten en dan niet 1 of 2 maar 100 spekkopers creeëren. Het verzorgingstehuis waar zij werken, daar wil ik later wel terecht komen.
Als je uitzendcoöperaties zoekt, dan vind je er wel wat. Gelukkig maar. Ik denk dat er nog veel meer komen. Als ik spekkoper wilde zijn maakte ik uitzendcoöperatie software. Een ai-chatbot om de klantvraag te beantwoorden, een marketingfunneltje, een planningsmodule en een punten systeem om de winst te delen naar rato van de inzet. Een voorgekauwd organogram met plek voor directie en staf en steward ownership zodat winstbejag niet de boventoon voert.
Die slimme spekkoper die dit ziet zitten loopt vast ergens rond, ik zou hem wel tegen willen komen. Liefst met een beetje morele ambitie, maar zonder is ook prima. Het gaat om de impact en slimme spekkopers moeten ook zichzelf kunnen zijn.